Postal Project

Emmy & I started a new project to continue our collaboration. We often send each other things by post. Interesting articles, books, little gifts and pretty postcards. We both enjoy getting and sending post and in this fast paced time we live in, it’s so nice and good for your creativity to wait and long for some snailmail.

We regularly meet on Skype. Discussing life and our struggles with art. The things that keep us busy and the things we worry about. Our talks go from very personal to very worldly topics and I always feel so inspired and happy after we met. Because we still live far apart and even further then before, we were thinking how we could work together again. But in a smaller size. We both live very small and making art during busy times leaves little room to create big.

We came up with the idea of sending eachother post and using our blog to share the things we receive. The first post I received from Emmy was inspired by her recent visit to Cuba. The little guy represent the hard working people of Cuba. He left the island in search of a new home, but it takes a lot of time to find a place you can call home. The palm tree reminds him of his home, his job as an gardener. Emmy asked me to take him with me on my walks and find a spot where he would feel at home.

Onze papieren hut was even in Zweden

‘ Vandaag 15 oktober is het precies een jaar geleden dat ik naar Zweden verhuisde‘, zo begon ik mijn artist talk in Uppsala Konstmuseum. Een bijzonder moment voor mij omdat ik mij realiseerde hoeveel er in een jaar kan gebeuren. Een jaar geleden moest ik bij nul beginnen met opbouwen van een nieuw leven.
Dit gegeven sluit mooi aan op mijn artist talk die over mijn reizen ging. Reizen die ik verbeeld in mijn werk. Soms zijn het plekken waar ik nog nooit geweest maar het gaat ook over mijn verblijf in New York en nu in Zweden.

Ik was samen met nog twee andere kunstenaars, John Rasimus en Tomas Colbengtson, zij presenteerden ook hun werk. Wat ons verbind is dat we alledrie grafiek ruimtelijk toepassen. Na onze presentaties was er een discussie met ons en het publiek over de toekomst van grafiek. Is dat wat wij doen de nieuwe manier van grafiek toepassen? Dus in ruimtelijke zin? Moeilijke vraag. Want ik weet alleen dat de dingen die ik doe voor mij logisch zijn.  Zo kom ik uit bij de papieren hut van Sabine en mij; we maken alles al van papier dus waarom geen papieren hut? Ik weet niet of ruimtelijke grafiek een nieuw begrip is. Misschien in Zweden wel. Maar het leek mij dus mooi om onze hut te laten zien tijdens deze bijeenkomst, juist om te laten zien dat voor Sabine en mij grafiek ruimtelijk toepassen een logische stap is geweest binnen ons verhaal. Je schept tenslotte als kunstenaar een eigen wereld waarin heel veel mogelijk is.

Tijdens mijn presentatie heb ik een korte clip laten zien van onze papieren hut in het bos. In het filmpje loopt de kijker mee door de hut en ziet de bedrukte dakpanelen. Deze vertellen over overgangsrites; van een oud leven naar een nieuw leven, over afscheid nemen en van terugkeren naar huis tot reizen die nog gemaakt moeten worden. Je zou in de hut kunnen gaan liggen en jouw eigen overgangsrite beleven.

 

Mexicaanse zelfportretten in Stockholm

Sabine kwam naar Stockholm. Waar wij eerst af reisden naar Enschede, Breda, Den Bosch, Etten-Leur, Amsterdam, hebben we nu Stockholm aan dit lijstje toegevoegd. Sabine en ik hebben het altijd over ons werk en hoe we daarin staan. Sabine noemde ons ‘werkpaarden’ en ik denk dat dat waar is. We zijn altijd wel ergens mee bezig. Of we nu een boek aan het lezen zijn of een film hebben gezien, het is altijd in het verlengde van ons eigen werk. Maar ook als we samen komen is dat het geval; we werken gewoon door maar dan maken we iets samen. Nu in Stockholm hebben we een serie kleine prenten gemaakt.

Het mooie aan onze samenwerking vind ik dat ik vanuit een andere invalshoek naar mijn werk kijk. In mijn eigen werk kies ik vaak voor de wat sombere melancholische kant van het leven. Terwijl het werk dat wij samen maken speelser is; wat losser misschien. We creëren een ruimte waarin we dit kunnen doen. Zo is onze bosexpositie tot stand gekomen; dat is een wereld waarin we een hut bouwen en waarin steeds nieuwe dingen toegevoegd kunnen worden. Doordat we ieder ons eigen werk maken is er steeds voldoende input voor onze samenwerking; ergens ontmoeten mijn figuren Sabine’s wereld van patronen, Frida Kahlo en de natuur.
Zo ook in de serie prenten die Sabine en ik in Stockholm maakten: Mexicaanse zelfportretten verblijven in een Sami woonkamer.

 

 

van Afrika naar Zweden

‘and he walked his days under african skies’. Inmiddels ben ik vanuit Afrikaanse dromen terechtgekomen in het hoge noorden: Zweden. Al mijn materialen en werk zijn met mij meegekomen dus ook de behang installatie waar Sabine en ik nog steeds aan werken. Het heeft even stilgelegen door mijn verhuizing naar dit nieuwe land. Om alvast een beetje in de sfeer te komen van mijn ‘nieuwe thuisland’ ben ik begonnen aan de boekenserie: ‘mijn strijd‘ van Karl Ove Knausgård. Deze van oorsprong Noorse schrijver heeft in een zesdelige serie zijn leven beschreven. Heel eerlijk en oprecht en tot in de details. Over zijn twijfels en angsten, waar je een beetje somber van kan worden omdat het iets van herkenning oproept. Al deze gedachten en ervaringen zijn verweven met zijn alledaagse leven. Gewoon een leven zoals iedereen dat wel kent: boodschappen doen, het huis schoonmaken, kinderen naar school, relaties enz. Boek nummer drie ‘Liefde‘ is voor mij het meest herkenbaar. Hierin vertelt hij over zijn leven in Stockholm, de stad waar ik sinds twee weken inwoner van ben. Ik heb gelopen in de straten die hij beschrijft en al meerder keren koffie gedronken bij de 7Eleven kiosk, alleen de strenge winter moet ik nog ervaren.

Op de behangstroken die ik ga bedrukken wil ik fragmenten uit het boek laten terugkomen die mij zijn bijgebleven en waar ik nog vaak aan moet denken. Zo’n fragment wil ik dan verwerken in sjablonen van mijn nieuwe omgeving, de mooie natuur, de ruimte en waar het om 16.00 ‘s middags al donker wordt.

detail van een nieuwe sjabloon. Het wordt hier al om 16.00 donker dus alle lampen gaan vroeg aan in huis. Ik hield de nieuwe figuur dichtbij de lamp en zo werden haar tere voetjes zichtbaar.

 

Stencil Art

Toen ik Emmy in Enschede bezocht, bezochten we ook de Twentse Biënnale. In het voormalige, of is het huidige..Jan Cremer pand, wat zich typeert in zijn onaffe staat van zijn, was een mooie mix aan hedendaagse kunst te zien. En opvallend veel stencil art bedekte de betonnen muren.

Inspirerend om te zien. Wij werken zelf veel met stencil, maar ik zie ons vaak meer in de traditionele hoek van kunst. Terwijl als we in plaats van op behang onze stencil zouden afdrukken op grijze muren, zou er zoveel verschil zijn? Misschien moeten we het maar eens uitproberen!

Emmy & Charlie

I will meet you there

In mijn voorgaande post, vertel ik over mijn idee voor onze nieuwe papiereninstallatie; de vogels die vliegen onder de ‘African skies’. Het nieuws van Emmy emigratie veranderde de inhoud voor mij van de migrerende vogels. Hun wederzien, hun ontmoetingsplaats waarvoor zij kilometers afleggen, daar moest het voor mij over gaan.

In het midden staan echter geen vogels, maar twee neushoorns. In, volgens mij was het de eerste aflevering van ‘Africa’, de natuurserie die een grote inspiratiebron vormt voor mijn behang, filmen ze met speciale ‘sterrenlichtcamera’s’ een ontmoetingsplaats van neushorens. De agressieve zonderlingen ontpoppen zich tot liefdevolle romantici. Onder het maanlicht begroeten ze elkaar op een open plek in het bos: ‘I will meet you there’.

 

Dit is Charlie

Eigenlijk moet hij  liggen. Op de stenen in de zon ergens in de woestijn van Africa.
Maar ik moest hem even opzij leggen om ruimte maken voor een volgende tekening, dus hing ik hem op in mijn atelier. Nu staat hij rechtop. En eigenlijk past dit wel goed bij de gedachte erachter.

Dit is Charlie. Een van de karakters in het boek ‘what is the what’ van Dave Eggers.
Charlie is een vluchteling, een jongen nog. Hij maakt van alles mee maar toch blijft hij overeind. De omschrijving van Charlie is mij altijd bijgebleven en is sindsdien een inspiratie. Een optimistische jongen die niet te breken is.
Ook hij loopt ‘under african skies’

Fly Away Home

Deze mooie kaart met sterrenhemel van Karlijn Koster en het fijne, gedrukte vogeltje ontving ik in de post. Emmy stuurde het mij vanuit het leuke kunstenaarswinkeltje Eerst! in Enschede waar zij verschillende dingen organiseert en beheerd.

We spraken vrijdag en zaterdag veel over ons komende project en wat we gaan maken. We keken naar de docu ‘Life on Earth’ van David Attenborough van de DVD box ’60 years in the wild’ ter inspiratie. In deze documentaire bezoekt hij de bossen van Borneo om paradijsvogels te vinden. De dan nog 30 jaar jonge Attenborough staat plots oog in oog met een stam getooid met duizenden paradijsvogelveren en stenen bijlen in de hand. Ook komt de bowerbird even langs (zie ook de post: ‘Bouwen in het bos’) en wordt uitleg gegeven over ‘imprinting’.

Emmy kende de film ‘Fly Away Home‘ nog niet, wat hierover gaat en de migratie van ganzen. Wij hebben deze uber-schattige film op dvd en heb hem dus geleend.

Ons uitgangspunt voor de Bed&Breakfast  is ‘Under African skies‘. Ik ga mij verder verdiepen in de migratie van vogels en dan vooral de vogels die naar Afrika vliegen om te overwinteren, en hier hopelijk kan ik hier moois over maken voor de B&B.

Papieren mannen van Peter Bes

Deze papieren mannen zagen wij gisteren bij de Papier Biënnale 2012 in Rijswijk. Emmy staat tussen de papieren Afrikaanse mannen, een soort 3D uitvoering van een onderwerp wat zij ook vaak gebruikt in haar werk.